WAAROM WILLEN ANDEREN HELPEN EN BESCHERMEN?

Vandaag sprak ik met een cliënt en ontstond er een gesprek over het helpen en beschermen van degene van wie je houdt. Kunnen we werkelijk iemand beschermen en helpen?

Vorige week toen we thuiskwamen bleek dat ons oudste hondje Nicky was gebeten door onze laatste aanwinst Puck. Nicky was gebeten in haar oortjes en zat trillend in de badkamer. na de ergste schrik en een bezoek aan de dierenarts was ons belangrijkste doel om Nicky te beschermen. Ik liet haar de hele tijd achter me aan lopen, en de hele dag was ik druk met opletten als die twee bij elkaar in de buurt kwamen, want het laatste wat ik wilde was dat Nicky nog een keer gebeten werd.

Totdat ik gisteren besefte dat ik ze helemaal niet hielp, juist het tegenovergestelde. Ik gaf Nicky alleen maar de bevestiging dat ze bang moest zijn voor Puck. Het maakte Nicky onzekerder en Puck ook.

Met mijn goedbedoelde hulp creëerde ik alleen maar onrust, en onbewust probeerde ik goed te maken wat er met Nicky was gebeurd. Puur voor mezelf, al dacht ik dat ik het voor Nicky deed. Wat er is gebeurd kan niemand terugdraaien en Nicky zal zelf weer haar balans moeten vinden en op eigen pootjes leren staan.

Vandaag loopt ze minder achter me aan, ik sta het ook niet meer toe en daardoor vind ze rust. Ze staat niet gelijk op als Puck in de buurt komt en lijkt wat zekerder te worden. Gelukkig beginnen haar oortjes ook goed te herstellen.

Kun je iemand werkelijk helpen en beschermen? Of is het soms nodig dat er iets gebeurd in iemands leven, iets wat misschien niet leuk is? Helpen we iemand met wat zij nodig hebben om we doen we het om wij wat wij nodig hebben? Elke keer als ik in een situatie zit waarbij ik het gevoel heb dat ik iemand ‘moet’ helpen, denk ik aan het onderstaande verhaaltje.

DE VLINDER

Een man vindt een cocon van een vlinder en neemt deze mee naar zijn huis. Op een dag verschijnt er een kleine opening in de cocon. De man kijkt een paar uur toe hoe de vlinder worstelt om zich door de kleine opening naar buiten te werken. Het lijkt erop dat het proces niet langer meer vooruit gaat. Het ziet er naar uit dat de vlinder zover gekomen is als hij kan en niet meer verder komt. Dus besluit de man de vlinder te helpen. Hij neemt een schaar en knipt de rest van de cocon open. De vlinder kan zich nu vrij eenvoudig losmaken.

Maar de vlinder heeft een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De man verwacht dat de vlinder elk moment zijn vleugels zal uitslaan en het lichaam daarmee ondersteunt. Maar dat gebeurt niet. De vlinder besteedt de rest van zijn leven aan rondkruipen met een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De vlinder is nooit in staat te vliegen.

Wat de man in al zijn goedheid niet begreep was dat de krappe cocon en de worsteling die nodig was om door de opening te kruipen, de manier was om de lichaamsvloeistof van de vlinder in de vleugels te pompen zodat de vlinder klaar zou zijn te vliegen als het de vrijheid had bereikt uit de cocon.

Soms zijn worstelingen exact wat we nodig hebben in het leven. Als we onszelf toe zouden staan zonder obstakels door het leven te gaan, zouden we invalide zijn. We zouden nooit zo sterk worden als wat we kunnen zijn. We zouden nooit kunnen vliegen.

Dit voorval heeft er voor gezorgd dat we anders omgaan met Puck, dat we leren om haar te begrijpen, dat we kunnen inspringen op wat zij werkelijk nodig heeft. Het heeft er voor gezorgd dat we onze ervaringen kunnen delen met andere hondenbezitters, zeker degene die een hondje uit het buitenland willen adopteren.

En het heeft ons geleerd dat als je in liefde naar een situatie kijkt, je de beste oplossing vind en iedereen de kans krijgt om te vliegen!